Kasyno zawsze wygrywa

Chciałbym dożyć czasu, w którym zobaczę, że ludzie w Polsce inaczej chodzą. Młodzi i starzy, chłopcy i dziewczęta, 99.99% populacji traktuje przestrzeń chodnika tak,  jakby na nim  nikogo nie było. Jakby był miejscem, w którym rozgrywa się dramat, a oni grają w nim główną rolę, bo są gwiazdami w tym najbardziej skrajnym, egoistycznym pojęciu. 

Ludzie chodzą jak zombi. Nie ma wspólnej przestrzeni, nie ma miejsca dla innych, jestem Ja. Ślepy na wszystko idę tam gdzie idę, najkrótszą drogą. Zejdźcie mi z drogi, bo jestem najważniejszy. Pozornie wszystko normalnie się kręci, ale nie jest normalne. Polacy nie umieją chodzić. Kilku narciarzy nieustannie slalomuje,  gdyż nie potrafią tak się znieczulić, żeby zostać zombi. Nawet jeśli przeżyją dzień, w którym nikt nie spojrzy na nich ze złością, nie splunie mijając, nie warknie, czego się ku... gapisz to i tak wyjście na miasto jest czymś z czym nigdy się nie pogodzili.

Problem tylko pozornie jest błahy. Bardzo niewielu go widzi. To skamienienie serc jest naszą największą bolączką. Stąd jest tylko krok do wyzwisk i tylko krok do  świętej racji. Za  nią pełznie nienawiść, bezinteresowna zawiść i... czystki.

W tym jak traktujemy wspólny chodnik, jak się na  nim mijamy jest zapisana genetyczna historia Polskości. Polak musi się dowartościowywać w każdym miejscu i robi to umniejszając innym. Polak nigdy się do tego nie przyzna, gdyż chroni go historyczny heroizm , tradycja i wartości chrześcijańskie. Czego Polak tak się wstydzi, że musi udawać kogoś innego? Wciąż nie wierzę, że to schamienie jest prawdą o tutejszym. Czy wstydzi się tego, że ma podobne troski i cieszy się tak jak inni? Czy wstydzi się zrobić miejsce, gdyż byłoby to odczytane jako słabość? Mieliśmy Kopernika, Chopina, Mickiewicza ale żaden z nich nie nauczył nas chodzić. Dali przykład genialności, ale my musimy zacząć od nauki chodzenia. Czy społeczeństwo, które nie umie chodzić może pomóc innym np. uchodźcom? Nauczyliśmy się sprzątać po psach ale nie umiemy chodzić. Kto zasłonił Polakom obraz rzeczywistości? To oczywiste - krzyż. To wcale nie jest proste, ale należy to powiedzieć; uwolnijcie się od krzyża a znajdziecie siebie. 

Krzyż uczynił z Polaków nieczuły, niewrażliwy naród, uginający się ze strachu przed własnym cieniem. Krzyż jest powodem kłamstwa za którym Polacy są zdolni ukryć każde zło i wyprzeć się go. Krzyż jest narzędziem wyparcia, które w tym kraju dotyka każdego z nas, w równym stopniu ateistów i katolików. Uwolnijmy się od krzyża gdyż jest to psychiczny implant zmieniający nas w żywe trupy.

Nie łączą mnie z tym narodem  ani święta narodowe, ani JPII, ani tradycja ani historia. Z ludźmi łączy mnie kruchość.  Z kruchości człowiek buduje swoje marzenia i przekuwa je w rzeczywistość. Z kruchości, z poczucia, że jutro może mnie nie być człowiek szuka mądrości. Przy czym mądrością w dzisiejszej Polsce jest przyznanie się, że jest we mnie tyle samo nienawiści ile w tych którzy nienawidzą mnie. Udowadniamy drugiej stronie, że jest głupia, jesteśmy zdolni do tego, żeby się pozabijać a cwaniacy w sutannach cynicznie i bez emocji liczą kasę. Znudzonym gestem rzucają kolejne tematy byśmy się żarli. My słabniemy a oni rosną w siłę. Te igrzyska rozgrywają od tysięcy lat.

Zawsze wygrywa kasyno. 

Odzyskajmy dumę i godność z noszenia w sercu delikatności. Odzyskajmy mądrość z powodu kruchości, która nas łączy. Kruchość pozwala nam płakać przy innych a bez innych nie ma życia, nie ma niczego. Kruchość jest przyznaniem się do siebie a to stanowi o sile człowieka. Nie wolno się wstydzić swojej kruchości. To jest coś co nas łączy ponad wymyślonymi systemami. A twardziele kłamią i najwięcej udają.  Dopóki nie zaczną płakać nie zaczną też nauki chodzenia, pozostaną zabawką w rękach manipulatorów .

Kościół nauczył nas, że życie musi być ciężkie i bolesne. Posługując się krzyżem zatroszczył się o to by takie było. W rezultacie boimy się, że możemy odkryć w sobie piękno, światło, mądrość i kreatywność której nie akceptuje nasz Twórca.  Boimy się własnej wspaniałości i szczęścia bardziej niż ciemności.  Ponieważ ludzie od krzyża zainfekowali naszą samodzielność, podkopali nasz instynkt twórców, ograbili z tożsamości. Człowiek szczęśliwy nikogo nie nawraca. Ewangelizacja to pomysł nieszczęśliwych ludzi, którzy nie spoczną dopóki cały świat nie będzie podobny do nich. 

Religie zawiodły, zgubiła je chciwość i rządza władzy. Nauczyciele ludzkości nie nauczyli nas chodzić ale wykrzykiwali, że nie ma w nas wiary. Musimy się uczyć od siebie. Nie mamy wyjścia. Starzy, młodzi i dzieci powinni usiąść razem w piaskownicy i odzyskać mądrość serca. Raj na ziemi jest piękniejszy od raju w niebie.